آدم خجالت می کشد وقتی که قرآن را با چیز دیگری مقایسه می کند؛ چه آن چیز کتاب های دیگر مثل دیوان حافظ و سعدی و حتی کتب پیامبران پیشین باشد، چه معجزاتی مانند شتر صالح و عصای موسی و کشتی نوح. اصلا قرآن کجا و آنها کجا؟؟ ولی چه کنیم که آن قدر از این بحر عمیق و درّ عتیق دور افتاده ایم که تا این مقایسه ها را نشنویم، به خود نمی آییم و قدمی بر نمی داریم.
خدا را شکر یادداشت قبلی –اگر چه از جنس همین مقایسه های سطح پایین بود- تلنگری شد تا خودمان را جمع و جور کنیم و برای توجه بیشتر به قرآن تکانی بخوریم.
وقتی می خواهیم به خورشید قرآن نزدیک شویم، می بینیم که راه های مرسوم، جز به روخوانی و روان خوانی و تجوید ختم نمی شود و جز پوسته ای از این میوه شیرین در کام مان نمی رود. سخت تر از همه روایت امیر المومنین (ع) است که مو را به تن انسان سیخ می کند «الا لا خیر فی قرائه لیس فیها تدبر» «قرائت بدون تدبر خیر ندارد». پس این همه خواندیم و نفهمیدیم چه شد؟
این جاست که دیگر نمی توان آرام نشست و از گذشته خود چشم پوشی کرد. این جاست که دیگر بایدکاری کرد و تغییری در روند ارتباط با قرآن ایجاد نمود. این جاست که دیگر باید به محتوا و مفاهیم قرآن پرداخت و این جاست که «قرائت معنا محور» معنی پیدا می کند.
خوشا آنان که در مساجد و جمع های خود هر روز و هر شب مقداری قرآن می خوانند و علاوه بر قرائت،به معانی آن هم توجه می کنند. این شروع خوب یعنی ما می خواهیم بدانیم «تدبر در قرآن یعنی چه؟» و برای رسیدن به آن چه باید بکنیم؟ به همین خاطر ان شاء الله دفعه بعد متنی با این عنوان خواهیم دید: «تدبر در قرآن یعنی چه؟»
