می توان حدس زد انبوه جمعیتی را که در یک موزه جمع می شوند، اگر بدانند که در آن موزه عصای موسی (ع) به نمایش در آمده است؛
می توان تخمین زد تعداد مردمانی را که به یک شهر دورافتاده هجوم می برند، اگر بفهمند که کوچک ترین بقایایی از استخوان های شتر صالح (ع) در آن جا کشف شده است؛
می توان پیش بینی کرد استقبال کم نظیر رسانه هایی را که تصاویر ژاره های چوبی را منعکس می کنند، اگر بدانند که این پاره ها بقایای کشتی نوح نبی (ع) هستند؛
و می توان هزاران حدس و گمان و تخمین دیگر را کنار هم چید و در نهایت به این سوال بزرگ رسید که چرا معجزه ی پیامبر خاتم (ص) که برتر از همه ی آیات و نشانه های انبیای گذشته است، حتی اگر در دسترس ترین و بهترین مکان ها و زمان ها قرار بگیرد، باز هم مهجور خواهد ماند. و آن گاه است که همه ی ما حق می دهیم به این شکایت پیامبر اعظم (ص) وقتی که در محکمه ی عدل الهی بانگ بر می آورد: یا رب ان قومی اتخذوا هذا القرآن مهجورا.
و حال آن که عصای موسی (ع) همان چوب چوپانی بود که به اذن خدا، فرعون و فرعونیان را به خاک مذلت کشید؛
و شتر صالح نشانه ای بود برای اتمام حجت با کافران؛ و کشتی نوح ابزار نجاتی برد برای مومنان؛
اما این قرآن که از هر چوب و سنگ و استخوانی برتر، و کتب عیسی (ع) و موسی (ع) و داوود (ع) را مهیمن و مصدق است، هنوز ناشناخته مانده است...
