وقتی انسان از یک کوه بالا می‌رود، به همه چیز فکر می‌کند جز سقوط آزاد. مثلا فکر می‌کند که با فتح این کوه می‌تواند قله دیگری را درنوردد یا رکورد تازه‌تری را ثبت کند و یا حتی از فراز آن پرواز نماید. ولی این که لحظه بعد از رسیدن به قله سقوط است و شکست، همه شرینی بالا رفتن را تلخ می‌کند و لذت رشد را به کام انسان می‌خشکاند. درست اتفاقی که در ماه مبارک رمضان می‌افتد و بعد از سی روز بالا رفتن و به قله فطر رسیدن، انسان در اوج ارتفاع رها می‌شود. میتوانید اعمال ماه رمضان را با اعمال ماه شوال مقایسه کنید..
وقتی انسان از یک کوه بالا می‌رود، به همه چیز فکر می‌کند جز سقوط آزاد. مثلا فکر می‌کند که با فتح این کوه می‌تواند قله دیگری را درنوردد یا رکورد تازه‌تری را ثبت کند و یا حتی از فراز آن پرواز نماید. ولی این که لحظه بعد از رسیدن به قله سقوط است و شکست، همه شرینی بالا رفتن را تلخ می‌کند و لذت رشد را به کام انسان می‌خشکاند. درست اتفاقی که در ماه مبارک رمضان می‌افتد و بعد از سی روز بالا رفتن و به قله فطر رسیدن، انسان در اوج ارتفاع رها می‌شود. میتوانید اعمال ماه رمضان را با اعمال ماه شوال مقایسه کنید..
